Bazen yalnızlıktan kulaklarım çınlıyor
Yaşadıklarım herhangi birinin de yaşadıkları
Yıllar herkes için geçiyor
Ben ben ... yorgunum
Herkesten çok
Kayıp... karanlık...

Hiç doğmamış olan sana tutkum kelimelerimi tutsak etmişken

Siyah beyaz rutinime parlak ışık taneleri katmaya çalışıyorum

Hiç kimseye ait olamayan benle bile tam tanışmamış ruhum

Uykuya ilhamla baltalar savuruyor

Seni doğuruyorum

Karanlığım ile beraber doğuyorsun

Yaşadığımı hissettiren birşey nasıl bu kadar korkutucu olabilir

Farklı olmaktan korkmamız öğretildiği için mi

Yoksa karanlıkta kaybolma ihtimalinden mi

İkiside olabilir

Kanım damarlarımda başka renklere bürünürken

Sadece ışığın sızamadığı ortamlarda

Delice dönmek istiyor bedenim

Dönmek ve dönmek

Deliliğe ve şehvete ve ilhama ve ihtimallere

Diğer tarafa diğerlerinin yanına
...

Korkmuyorum
Boynuna burnumu gömdüğümde kokunun hissettireceklerinden
Hep orda o histe kaybolmayı dilemektende korkmuyorum
Dudaklarının sıcak ve yumuşak hissinin varlığımı o andan silmesi değil
En korkutucu olan seni hayatıma almam
Ve sıradan olman
Buna katlanamam

Yazabilecek kadar kendinle başbaşa

Seni düşünecek kadar aptal 

Aptallık ihtiyaçtan

Sen bile ısrarla karalarken varlığını

Monologlarını özlemek

O eski şarkı tekrar ve tekrar çalarken

Hissettirdiklerine gömülmek

Şarkı da bu buruk his de hiç bitmesin diye

Yine ve yine